Rzecz o moim smutnym komputerze.

Jedni pewnie zauważyli, inni nie.
Jedni pewnie się przejęli, inni nie.
No nic, ale powiedzmy sobie szczerze, pusto tutaj, nie ma mnie. Ale żyję! Spokojnie, spokojnie, jestem wciąż wśród żywych, ciałem, nie duchem. Mam depresję, ciągle o nim myślę, nie mogę przestać, nie mogę zapomnieć. Byliśmy idealnym duetem. Ja i on. Zawsze. Teraz zostałam tylko ja, wpatrzona w sufit, myśląca o niczym, jedząc słodycze na potęgę. Marny mój los.

A wszystko zaczęło się jakiś czas temu, był przy mnie, ale czasem odpływał, na chwilę, na dwie na dłużej, po prostu się wyłączał.
Raz.
Drugi.
Trzeci.
Dziesiąty.
Dwudziesty.
Któryś tam.
Aż w końcu BUM. Wyłączył się i już nie włączył, przestał oddychać, dźwięk jego małego wentylatorka przestał umilać moją każdą wolną chwilę. Ale miałam dzięki temu dużo czasu na myślenie i... oglądanie telewizji.

Podsumowując: komputer zdechł. I cóż miałam zrobić? Starałam się jak mogłam, by zorganizować nowy. Ale to nie jest takie hop-siup. Przynajmniej nie w moim przypadku.
Dlatego pewnie potraficie sobie wyobrazić, jak wielki uśmiech zagościł na mojej twarzy, gdy wczoraj dnia 30 kwietnia 2014 roku dostałam w swoje, trzęsące się(na jego widok), rączki piękny, nowiutki, pachnący laptop.

Wracam do was.

Mam nadzieję, że się cieszycie.

Ale teraz będzie trochę inaczej, chciałabym urozmaicić bloga, pokazać wam coś więcej z mojego życia, niż tylko książki, które czytam. ZA czy PRZECIW?